15/7/14

Μυρουδιές - Ουνιρουπαρμένους

Απ’ τς πουλλές αναμνήσεις τσ' εικόνις π’ έχου σαν μκρό μουρό σ’ Λέσβου π’ μιγάλουσα, ένα πράμα έχ μείν βαθιά χουμένου μεσ στου τσιφάλι μ τσι ε ξιχνιέτι πουτές, ΟΙ ΜΥΡΟΥΔΙΕΣ.

Η μυρουδιά τ’ καπνού π’ ήβγινι απ’ τα ξύλα π' καγόνταν σ’ γουνιές τουν σπτιών σ’ τσ’ κρυγ Χμώνις.

Η μυρουδιά τ’ χώματους μετά γκ βρουχή οταν ήβγινι η γ' ήλιους

Η μυρουδιά τς άνξης τουν δέντρουν π’ άνθιζαν τσι του λουλουδιών στα χουράφια. 

Η μυρουδιά απ’ τα φύλλα τ’ πλάτανου π’ πέφταν του φθινόπωρου στοίβις ουλόκληρις σ’ πλατείγια τ’ χουριού. 

Η μυρουδιά τ’ ηλιώνα π’ μαζώναμι τς ηλιές τσι τ’ λαδιού όταν τις αλέθαμι στου ηλιουτριβείου τ’ χωριού μ. 

Η μυρουδιά η τοσ γλυτσιά τ’ ψουμιού άμα ψνόταν στου μαγκάλ μι γκ πυρήνα στου ηλιουτριβείου για να του φκίξου μιτά μέσ στου λάδ τσι να του φαγ. 


Η μυρουδιά απ’ του μπαχτσέ τ’ πάππου μ μι τα μπαχτσαβανκά. Μ’ πέρναν τα σκώτια μ σα π’ μυρίζαν οι ντουμάτις, τ’ αγγούρια τσι τα καίσια. 


Η μυρουδιά τ’ ρατσιού σ’ καφινέδις μι τς μιζέδις π’ συνουδηβόνταν μι κανά μανέ για να φυγ η νταλκάς. 

Η μυρουδιά π’ βγάζαν τα χτένια άμα ψνόνταν σ’ σόμπα τ’ καφινέ. 

Η μυρουδιά τς παστής παπαλίνας καθώς γκ’ καθάρζουμ μι τα χέρια μ για να απουλαύσου μιτά τν γλυτσιά τσι υπέρουχ γεύση τζ. 

Η μυρουδιά τουν καμουτ’κόν λουκάνκουν π’ φτιάχναμι σπίτ, π’ μ’ έκανι να μην μπουρώ να κρακθώ τσι να μουντέρνου να τ’ απουγεύγουμι μσουψμένα. 

Η μυρουδιά τ’ γεμιστού αρνιού π’ μαγείριγβι η μάνα μ τσι μι ξυπνούσι τς Τσιριατσές τ’ Πάσχα. 

Η μυρουδιά απ’ του γάλα π’ έβραζι , τ’ λαδουτηριού τσι τς μτζήθρας άμα του ‘κανι η γιαγιά μ μι τα χιρέλια τς. 

Η μυρουδιά τ’ σπτιού μας, τς αυλή μας τσι τς τριανταφυλλιάς π’ είχαμι όξου π’ μουσχουβουλούσι σ’ ουλ τ’ γτουνιά. 

Η μυρουδιά του σπτιού τς γιαγιάς ιμ τσι η μυρουδιά τουν σπτιών τουν θειάδουν μου. Μα πιο πουλύ η μυρουδιά απ’ του φαγί π’ έβγαινι άμα μαγειρεύβγαν. 

Κάθι μυρουδιά για μένα κρύβ εικόνις, αγαπμένα πρόσουπα π’ άλλα ζουν τσι άλλα όχ τσι πουλλές φουρές ένα πιριστατικό ή μια μκρή καθμιρνή ιστουρίγια. 

Νουσταλγώ αυτές τς μυρωδιές τσι τς αναζτώ τσι είνι ένας απ’ τς λόγ π’ κατιβένου σ’ Λέσβου. 

Να μυρίσου, να θμηθώ, να ησθανθώ μουρέλ τσι να νιώσου σιγουριά ότι είμι στουν θκομ του μέρους τσι όχ σα του ψαρ όξου απ’ τα νιρά τ.

Μήπους τελικά τσι τούτα είνι η πατρίδα, η τόπους, η Λέσβους.